معرفی ستاره‌ های موسیقی که بازیگر شدند، از الویس پریسلی تا لیدی گاگا

حتی یک ستاره‌ی موسیقی با وجود دریافت جوایز بی‌شمار و حتی کسب درآمد چند میلیون دلاری از این حوزه، حاضر نیست استعداد خود را فقط به خوانندگی محدود کند. انگار آن میزان توجه و انرژی‌‌ای که در نتیجه‌ی اجرای زنده روی صحنه از مخاطبان دریافت می‌کند، برایش کافی نیست. می‌خواهد این توجه را از همه‌ی دنیا بگیرد. بر پرده‌ی سینما ثبت شود. نه همه اما بعضی‌ ستاره‌های موسیقی روی پرده هم به اندازه‌ی حوزه‌ی اصلی‌شان بااستعدادند و بعضاً خوش می‌درخشند. شاید تبدیل به بازیگران پرکار و ماندگاری نشوند و بازیگری برایشان شغلی جانبی باشد اما وقتی هستند به خاطر چهره‌ی از پیش شناخته‌‌شده‌شان در یادها می‌مانند و چیزی از اعتبار خود به فیلم اضافه می‌کنند و این چیز لزوماً فقط صدا نیست. اگر احیاناً لازم باشد به واسطه‌ی فیلمنامه صدا و موسیقی خود را هم به فیلم اضافه کنند، این اعتبار چند برابر می‌شود و عیار فیلم بالاتر می‌رود.

به هر حال خوانندگان هم به گونه‌ای با صدایش بازی می‌کند و اگر اجراگر باشد، اکتی را حین خواندن اجرا می‌کند. بنابراین این دو هنر از بسیاری لحاظ با هم قرابت دارند. جز این‌ها، خوانندگی و رقص و بازیگری لازمه‌ی هنر بازیگری است. هر هنرمندی که این سه استعداد را بالفعل داشته باشد، او را «استعداد سه‌گانه» می‌نامند. بعضی از این استعدادهای سه‌گانه از دنیای موسیقی قدم به عالم سینما می‌گذارند و بعضی‌ها بر عکس. اینجا به تعدادی از ستاره‌ های موسیقی موفق در بازیگری، از بینگ کرازبی، که پدیده‌ی خواننده‌بازیگری را در سینمای هالیوود بدعت نهاد، تا آیس تی، رپر گانگستری سابق که در حال حاضر نقش یک شخصیت معروف پلیس تلویزیونی را بازی می‌کند، می‌پردازیم.

---

فهرست مطالب

• معرفی ستاره‌ های موسیقی که بازیگر شدند
• سخن پایانی و سوالات متداول

---

معرفی ستاره‌ های موسیقی که بازیگر شدند

بتی میدلر (Bette Midler)، ستاره‌ی موسیقی

بتی میدلر، خواننده، بازیگر، کمدین و نویسنده‌ی امریکایی پیش از بازی در فیلم‌ محصول ۱۹۹۸ «سواحل» (Beaches) و فیلم محصول ۱۹۹۶ «باشگاه همسران اول» (The First Wives Club) در کنار بازیگران معروفی چون دایان کیتون و گلدی هان، از اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ در برادوی آواز می‌خواند و با نمایش موزیکال «ویلون‌زن روی بام» به شهرت رسید و در دهه‌ی ۱۹۷۰ شروع به ضبط و انتشار آلبوم‌ کرد.

• برای آگاهی بیشتر درباره معرفی مشهورترین چهره‌های تاریخ موسیقی جاز بدانید.

سال ۱۹۷۹، در کنار آواز خواندن برای اولین بار نقش ستاره‌ی افسانه‌ای راک، جنیس جاپلین را در فیلم رز (The Rose) بازی کرد که برایش جایزه‌ی بهترین بازیگر زن گلدن گلوب و یک نامزدی اسکار را به ارمغان آورد. بعد نشان داد که در نقش‌های کمدی هم استعداد ویژه‌ای دارد و تا امروز در فیلم‌های زیادی از جمله کمدی، درام و چند موزیکال حضور داشته است. «شعبده‌بازی» (Hocus Pocus) محصول ۱۹۹۳ و «خانواده‌ی آدام» (Addams Family) محصول ۲۰۱۹ از جمله دیگر فیلم‌های شاخص او به شمار می‌روند.

 الویس پریسلی (Elvis Presley)، ستاره‌ی موسیقی

اگر بینگ کرازبی اولین ستاره‌ی چندرسانه‌ای بود، باید گفت الویس پریسلی، پادشاه آن بود. سلطان راک اند رول که ترکیبی از چهره‌ی زیبا، بدن منعطف، صدای نافذ و شور اجرا و صحنه در کنار بعضی از زیباترین ملودی‌ها و ترانه‌های ماندگار تاریخ موسیقی استعدادی نبود که تنها در یک مدیوم بگنجد. برای او برنامه‌ها و اهداف بزرگ‌تری در سر داشتند. چه این از هوشمندی خودش بوده و چه برنامه‌ریزی‌شده، الویس با تأثیر و الهام از فرهنگ و موسیقی جمعیت امریکایی افریقایی‌تبار نماینده‌ی بخش مهجور جامعه‌ی امریکایی شد که آن زمان به خاطر رنگ پوستش کوچک شمرده می‌شد، و اهمیت تاریخی او هم به همین خاطر است.

او از یک سو از این بابت که سفیدپوست بود و داشت موسیقی «سیاه‌ها» را ارائه می‌کرد، باعث نگرانی یک عده شد که می‌گفتند این تهدیدی برای جوان سفیدپوست امریکایی است. از سوی دیگر، بعدها بحث دیگری علیه او مطرح شد که منسوب به جان لنون است که می‌گفت الویس موسیقی سیاه‌ها را دزدید و مال خودش کرد. اما در هر صورت مخاطب عام و گاهی حتی مخاطب خاص کاری به این حرف‌ها ندارد. شاید حسادت به بزرگی او چنین واکنش‌هایی را برمی‌انگیخت.

در هر حال، الویس ویژگی‌های یک ستاره را دارد. صدای بانفوذ بم و ویبراسیون مخملی آن دنیایی او، خنده و میمیک‌های صورتش دست‌کم برای زنان جوان، آن سبک خاص پوشش که از کت و شلوارهای رنگی و موهای کوتاه فوکلی جلاداده بعدها به لباس چرم یک‌سره زلم‌زیمبودار و خط ریش شمشیری رسد، و از همه مهم‌تر انرژی صحنه و اجراهای دیدنی چه به لحاظ خوانندگی چه حرکات موزون، همه‌ی این‌ها ویژگی‌‌های یک ستاره‌ی تمام‌عیار است. طبیعتاً حیف است چنین ستاره‌ای بر پرده‌ی سینما ظاهر نشود. پریسلی سال ۱۹۵۶ با فیلم «ای ظریف، دوستم داشته باش» (Love Me Tender) که ترانه‌ی زیبایی هم به همین نام دارد، قدم به عرصه‌ی سینما گذاشت و تا آن زمان که می‌توانست در عمر کوتاهش در سینما حضور داشته باشد، سینما و مخاطبانش از او بهره‌ی کافی را بردند.

بیشتر بخوانید، بیشتر بدانید: انواع سبک های موسیقی ایرانی با مثال

او ستاره‌ی پولسازی بود. شاید اگر زندگی موسیقایی‌ و بزرگی‌اش اجازه می‌داد و بیشتر با ما می‌موند می‌شد در سال‌های پیش‌رو حضور متفاوتی در سینما داشته باشد اما ستاره‌ای بود که از درخشش بسیار منفجر شد . با این حال، ایماژ او در سینما، جوان زیباروی عاشق‌پیشه خوش‌صدا که همچون زندگی واقعی میان زن‌ها محبوب است، تصویر ماندگار و متفاوتی است از آنچه به طور کلی از او سراغ داریم. انگار الویس سینما و صحنه دو انسان متفاوت‌اند. «هاوایی آبی» (Blue Hawaii) محصول ۱۹۶۱، «راک در زندان» (Jailhouse Rock) محصول ۱۹۵۷ و «زنده‌باد لاس‌وگاس» (Viva Las Vegas) محصول ۱۹۶۴ از جمله فیلم‌های شاخص او بودند. اخیراً باز لورمن یک فیلم تازه بر اساس زندگی الویس با همین نام ساخته است که شاید تماشایش بد نباشد.

کریس کریستوفرسون (Kris Kristofferson)

مدت‌ها قبل از اینکه لیدی گاگا و بردلی کوپر برداشت دهه‌ی ۲۰۰۰ خود را از قصه‌ی «ستاره‌ای متولد شد» به روی پرده ببرند، کریس کریستوفرسون، این خواننده و ترانه‌نویس سابق سبک کانتری، سال ۱۹۷۶ برای بازی در این فیلم در کنار باربارا استرایسند جایزه‌ی گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد. او در موسیقی در کنار چهره‌های شاخص دیگر سبک کانتری مثل ویلی نلسون و جانی کش، آغازگر جنبشی به نام «کانتری آوت‌لاو» (outlaw country) در نشویل امریکا و تولید مستقل موسیقی بود. آوت‌لاو در زبان انگلیسی به معنای نافرمانی و سرکشی است.

از آن زمان، کریستوفرسون در چندین فیلم ظاهر شد که از معروف‌ترین‌هایشان می‌توان به فیلم محصول ۱۹۷۳ «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» (Alice Doesn’t Live Here Anymore) ساخته‌ی مارتین اسکورسیزی اشاره کرد. این موسیقیدان هشتاد و شش ساله اخیراً به صداپیشگی در بازی ویدیویی Fallout: New Vegas مشغول است؛ اگرچه نام او هنوز هم به خاطر آهنگ‌های کلاسیک کانتری مثل «صبح یکشنبه پایین می‌آید» (Sunday Mornin’ Comin’ Down) و «من و بابی مک‌گی» (Me and Bobby McGee) در یادها مانده است.

مدونا (Madonna)، ستاره‌ی موسیقی

در دهه‌ی ۱۹۸۰ نمی‌شد ستاره‌ی موسیقی پاپ باشی، زن باشی، استایلی شبیه مرلین مونرو داشته باشی، خانم مدونا باشی و نخواهی سر از سینما دربیاوری. این ستاره‌ی پاپ تقریباً همان زمانی که با ترانه‎‌هایی همچون «مثل یک باکره» (Like A Virgin) سر و صدا به پا کرد، به‌سرعت در حال سرمایه‌گذاری روی حرفه‌ی بازیگری هم بود. سال ۱۹۸۵، مدونا اولین نقش خود را در فیلم «ناامیدانه به دنبال سوزان» (Desperately appearing Susan) ایفا کرد، بعد در سال ۱۹۹۲ در فیلم «لیگی از خودشان» (A League of their Own) توانست نظر تماشاگران را به خود جلب کند. نقشی هم شبیه نقش شارون استون در «غریزه‌ی اصلی» (Basic Instinct) در برابر ویلم دفو بازی کرد.

اما جز این‌ها، در فیلم «اویتا» (Evita) بر اساس نمایش موزیکال اندرو وبر بزرگ با همین نام در نقش سیاستمدار آرژانتینی ایوا پرون در فیلم ظاهر شد که معتبرترین نقش در کارنامه‌ی بازیگری او به حساب می‌آید. حتماً قطعه‌ی معروف «برایم گریه نکن، آرژانتین» (Don’t Cry For Me Argentina) را که او برای این فیلم به زیبایی اجرا کرده است، (و فرهاد مهراد هم آن را بازخوانی کرده) شنیده‌اید. مجموعه‌‌ای ملودی‌ها و ترانه‌های زیبای این موزیکال به‌یادماندنی را مدونا با مهارت هرچه تمام‌تر اجرا و خودش را دست‌کم به عنوان یک بازیگر ژانر موزیکال ثابت کرد.

 باربارا استرایسند (Barbara Streisand)، ستاره‌ی موسیقی

برای شخصیتی مثل استرایسند سخت است قضاوت اینکه بگوییم در کدام رشته موفق است. چون چندین جایزه‌ی اسکار، گرمی، امی و تونی نشان می‌دهد که او در هر دو در سطحی بالا توانایی و مهارت دارد. او شاید چهره‌ی زیبا، با توجه به استاندارد زیبایی بازیگران زن دهه‌ی ۱۹۶۰ هالیوود، نداشته باشد و دقیقاً به همین خاطر برای فیلمی مثل «دختر مسخره» انتخاب می‌شود، اما چیزی درون خود دارد که فقط به صدای زیبا محدود نمی‌شود، آن‌قدر ویژه هست که هم در کلاسیک‌های دهه‌ی ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ خوش بنشیند هم به یکباره در دهه‌ی ۲۰۱۰ در کمدی‌ای مثل «ملاقات با فاکرها» (Meet The Fuckers) زوجی شاهکار را با داستین هافمن بسازد.

استرایسند که کارش را در دهه‌ی ۱۹۶۰ با خوانندگی در کلوپ شبانه آغاز کرد، در پایان همین دهه در «دختر مسخره» بازی کرد که برایش اسکار بهترین بازیگری را هم دریافت کرد و حالا بیش از شش دهه است هر دو هنرش را همگام با هم پیش می‌برد. از فیلم‌های شاخص دیگر او می‌توان به درام عاشقانه‌ی «آن‌طور که بودیم» (The Way We Were) در کنار رابرت ردفورد و سومین خوانش از «ستاره‌ای متولد شد» هر دو از محصولات دهه‌ی ۱۹۷۰ اشاره کرد. این ستاره‌ی موسیقی سال ۱۹۸۳ با درام عاشقانه‎‌ی موزیکال «ینتل» (Yentl) اولین زنی شد که فیلمی را برای استودیویی بزرگ بنویسد، کارگردانی، تهیه و در آن بازی کند. این فیلم جایزه‌ی بهترین موسیقی متن اسکار را از آن خود کرد.

دالی پارتون (Dolly Parton)

آن‌ها که تا پیش از سال ۱۹۸۰ ترانه‌های دالی پارتون را از رادیو کانتری گوش نمی‌دانند، وقتی فیلم «۹ تا ۵» اکران شد، با ملکه‌ی موسیقی کانتری آشنا شدند. این فیلم هنوز هم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های کمدی تمام دوران است و پارتون در نقش منشی دورالی رودز در کنار کمدین‌های افسانه‌ای مثل لیلی تاملین و جین فوندا بازی خیره‌کننده‌ای از خود ارائه کرد.

ما از او ترانه‌ی معروف «جولین» (Jolene) را می‌شناسیم و خوب است بدانیم که ترانه‎‌ی معروف فیلم «بادیگارد» (Bodyguard) «تو را تا ابد دوست خواهم داشت» (I Will Always Love You) که وینتی هیوستون با آن، در معدود حضورهایش در سینما، تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد، در واقع متعلق به دالی است و اول او آن را اجرا کرده است.

لیدی گاگا (Lady Gaga)، ستاره‌ی موسیقی

لیدی گاگا پیش از سال ۲۰۱۸ که اولین حضور سینمایی‌اش را رقم زد در سریالی امریکایی جلو دوربین رفته بود و به خاطرش جایزه‌ی گلدن گلوب را هم گرفته بود. اما او بعد از یک دهه صدرنشینی در حرفه‌ی موسیقی‌اش، با خوانش مدرن از قصه‌ و فیلم کلاسیک «ستاره‌ای متولد شد» این درام عاشقانه را به آنچه واقعاً سزاوار خط داستانی‌اش بود تبدیل کرد. بعد از فیلم می‌خواهی از این عشق ناکام سر به کوه و بیابان بگذرد. و الحق که لیدی گاگا در این فیلم ستاره‌ای است که انگار یک بار دیگر در مدیومی دیگر و در دل قصه متولد می‌شود. آلبومی که او با همکاری تیم آهنگسازی خودش برای این فیلم ساخت و با بردلی کوپر، که به یکباره اینجا نشان داد استعداد خوانندگی هم البته با کمک‌های فراوان گاگا دارد، به‌خصوص ترانه‌ی اسکاربرده‌ی «سطح» (Shallow)، او را همچون همیشه اما این بار به واسطه‌ی سینما به صدر فهرست فروش و نظرسنجی آلبوم‌ها برد. و مسیر تازه‌ای را در زندگی هنری‌اش رقم زد.

بیشتر بخوانید، بیشتر بدانید: خوش صداترین خواننده زن جهان

درست است که گاگا اولین فیلمش را با تکیه بر خوانندگی‌اش کار کرده است اما او در «خاندان گوچی» (House Of Gucci) که سال گذشته اکران شد، پاسخ اعتماد ریدلی اسکات را داد. خیلی‌ها به تقلید لهجه‌ی ایتالیایی‌اش ایراد گرفتند اما گاگا با متود اکتینگ توانست نقش زنی جاه‌طلب را که برای رسیدن به اهدافش حتی حاضر است ترتیب قتل همسر بی‌وفای خودش را بدهد، خوب درآورد. او با این فیلم ثابت کرد که توانایی بازیگری‌اش بسته به صدا و توانایی خوانندگی‌اش نیست. باید منتظر بازی‌های جدید او که حتماً بیش از این خواهد بود باشیم.

فرانک سیناترا (Frank Sinatra)

فرانک سیناترا با تخلص «چشم آبی پیر» (Ol’ Blue Eyes) پیش از هر چیز یک خواننده و موزیسین شناخته‌شده بود. او حرفه‌ی بازیگری خود را به طور جدی با فیلم «لنگرها را بکشید» (Anchors Aweigh) در سال ۱۹۴۵ آغاز کرد؛ فیلمی که باعث همبازی شدن سیناترا با جین کلی و کاترین گریسون شد. بعدها، این ستاره‌ی موسیقی در سال ۱۹۵۳ برای بازی در فیلم «از اینجا تا ابدیت» (From here to Eternity) فیلمی با محوریت استقرار سربازان قبل از حملات پرل هاربر در هاوایی، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

دونا رید هم در این فیلم حضور داشت. سیناترا که به دلیل حال و هوای هالیوود کلاسیک همچون کرازبی از توانایی خوانندگی‌اش در سینما بهره می‌برد، با اینکه با او نزدیک به پانزده سال اختلاف سنی داشت اما این دو در چند فیلم موزیکال موفق در کنار هم ظاهر شدند. بسیاری از ترانه‌های معروفی که امروز از او می‌شناسیم در بعضی از همین فیلم‌ها اجرا شده‌اند.

آیس_تی (Ice-T)

در دهه‌ی ۱۹۸۰ کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که آیس_تی که به رهبری گروه هوی متال «بادی کاونت» (Body Count) و حتی به عنوان رپر سولو بااستعداد شناخته می‌شد.

در نهایت در نقش کارآگاه اودافین توتوولا در سریال «قانون و نظم: واحد قربانیان ویژه» (Law and Order: Special Victims Unit) حضور پیدا کند؛ نقشی که مسلماً به یکی از ماندگارترین نقش‌های پلیس تمام دوران تبدیل شد.

ویل اسمیت (Will Smith)

ویل اسمیت سال ۱۹۹۰ با اولین سریال پرطرفدار خود، سیتکام «پادشاه جوان بل ایر» (Fresh Prince of Bel-Air) به یک بازیگر نام‌آشنا تبدیل شد. از آن زمان به بعد دیگر کسی نه او را به عنوان رپر که بازیگر می‌شناخت. اسمیت پس از بازی‌ در فیلم‌های پرفروشی مثل «مردان سیاه پوش» (Men In Black) از محصولات ۱۹۹۷ و «غرب وحشی وحشی» (Wild Wild West) از محصولات ۱۹۹۹، با بازی در نقش محمد علی کلی، بوکسور معروف که سال ۲۰۰۱ به خاطرش نامزد جایزه‌ی اسکار شد.

• بیشتر بخوانید، بیشتر بدانید: خواننده های سنتی قدیمی مرد ایرانی

خیلی جدی‌تر به سمت دنیای بازیگری رفت و بعدها برای درام محصول ۲۰۰۶ «در جست‌وجوی خوشبختی» (The Pursuit of Happyness) نامزد دریافت بهترین جایزه‌ی بازیگر نقش اول مرد شد اما آن سال نتوانست جایزه را از آن خود کند. و در کنایه‌آمیزترین شکل ممکن در شبی که مشتی را حواله‌ی کریس راک مجری مراسم اسکار به خاطر شوخی با همسرش کرد، اولین اسکار بازیگری‌اش را برای بازی در فیلم «شاه ریچارد» (King Richard) از محصولات ۲۰۲۱ دریافت کرد. و احتمالاً پرونده‌ی بازیگری‌اش را هم برای همیشه بست. بعید است هالیوود به این زودی‌ها دوباره به او نقش بدهد. شاید بهتر باشد دوباره به دنیای موسیقی برگردد.

سخن پایانی

شما در این مقاله با ستاره های موسیقی که بازیگر شدند آشنا شدید. همچنین از آثار آنها آگاه شدید. اگر سوال یا نظری دارید آن را در کامنت مطرح کنید تا در اسرع وقت توسط ما جواب داده شود.

سوالات متداول